این قطعه از آلبوم «ز بعدِ ما» کار سیامک آقایی وقت‌های زیادی کمک‌حالم بوده است؛ پیشنهاد می‌کنم کلِ آلبوم را گوش کنید که از کارهای ماندگار موسیقی ماست؛ اما این قطعه‌ی به خصوص مجموعه‌ای است از تشویشِ خودگویی و خاطره و گفت‌وگو و جوش‌وخروش و ایستادگی که کهنه نمی‌شود و هر بار از نو کارِ خودش را می‌کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر